(Σου) Κοστίζει να ζεις αυθεντικά
“Ε μα τώρα, είναι συμπεριφορά αυτή; Δεν ντρέπεσαι; Δεν θα σου μιλάει άνθρωπος έτσι. Θα θέλεις κάτι στο μέλλον και κανείς δεν θα σε βοηθήσει. Τι πρόβλημα έχεις και δεν μπορείς να κάνεις ό,τι και οι άλλοι δηλαδή;”
Πως νιώθεις διαβάζοντας αυτές τις γραμμές; Θυμό; Θλίψη; Ενοχές; Πίεση; Αδιαφορία; Τι είναι αυτό που ενεργοποιεί στον καθένας μας αυτή η τάση να γίνουμε ενιαίοι;
Στο μεγάλωμά μας υπάρχει βαθιά ριζωμένος ο τρόπο για να ζούμε ‘σωστά’. Σαν από υποχρέωση στις προσδοκίες και τις απαιτήσεις των άλλων. Δεν υπάρχει χώρος για αυθόρμητη, αυθεντική και δημιουργική τοποθέτηση, λόγω της αρνητικής επίδρασης που ΙΣΩΣ να έχει στους άλλους.
Αλλά έτσι είναι εξασφαλισμένη μία παντοτινή υποστήριξη/αγάπη/συμπερίληψη από τους άλλους. Αν είσαι ίδι@, δεν θα σε αφήσουν ποτέ, δεν θα πάψουν να σε εκτιμούν και να σε σέβονται, θα είσαι αγαπητ@/αξιόλογ@/σπουδαί@. Αν είσαι απλά μία συνέχεια μίας συγκεκριμένης ρουτίνας συμπεριφορών, πεποιθήσεων, αναγκών, επιλογών, θα είσαι όλα αυτά αν δεν είσαι εσύ όμως;
Είμαστε στην ζωή αυτή για να δοκιμάζουμε, να αλλάζουμε, να δημιουργούμε, να πειραματιζόμαστε, να απολαμβάνουμε, να προσπαθούμε, να κάνουμε λάθη. Από εμάς για εμάς.
Είναι μια ωδή στον εγωισμό, θα τρέξει κάποιος να πει. Φυσικά, η αγένεια και η ασέβεια, είναι εκ προοιμίου εκτός από όσα περιγράφονται παραπάνω. Όλα αυτά ισχύουν μόνο ως απόρροια του σεβασμού των δικών μου αναγκών και ορίων, έχοντας υπόψη τους γύρω μου και χωρίς την συνειδητή διάθεση να τους προκαλέσω δυσφορία.
