Ο γονιός που δεν είχα
Ο τέλειος γονιός είναι μία φαντασίωση. Τον ονειρευόμαστε, του δίνουμε τα χαρακτηριστικά που θα θέλαμε, τον διαμορφώνουμε όπως ακριβώς επιθυμούμε σε σχήμα, χρώμα, τόνο φωνής, συμβουλές, αγκαλιές, υποστήριξη, χιούμορ, παιχνίδια, όρια, αποδοχή και όλα τα απαραίτητα στοιχεία που θα κάνουν την παιδική μας διάσταση να νιώθει δύναμη, ασφάλεια, περιέργεια, ελευθερία και αγάπη.
Ο γονιός που έχουμε όμως στο μεγάλωμά μας, δεν είναι αυτός…
Φωνάζει περισσότερο, δεν με φιλάει όταν με συναντά, συχνά έχει εκρήξεις απρόσμενες, με αγκαλιάζει πολύ σφιχτά λες και φοβάται πως θα φύγω, με παίρνει τηλέφωνο μόνο για να μου αναθέσει μία ακόμη δουλειά, κλαίει πολύ αλλά δεν μου επιτρέπει εμένα να έχω ευαισθησίες, περιμένει να μπορώ πάντα και τα πάντα και η λίστα δεν έχει τελειωμό, αλήθεια.
Περιμένω μεγαλώνοντας, γνωρίζοντας, συνειδητοποιώντας, αλλάζοντας, πως θα αλλάξει και ο γονιός μου, θα με δει, θα με αναγνωρίσει, θα ζητήσει συγγνώμη ή θα πει μπράβο, σε καμαρώνω. Και περιμένω. Και πέφτω ξανά και ξανά στον ίδιο τοίχο “Έλα μην κάνεις σαν παιδί” ή “Μην με στεναχωρείς σε παρακαλώ” ή “Τι αχαριστία! Αντί να λες εσύ συγγνώμη/ευχαριστώ…” και τα τούβλα αυτού του τοίχου είναι πολλά και έχουν ως κοινό παρανομαστή την μη-ανάληψη ευθύνης. Η ματαίωση, η θλίψη, ο θυμός και η απόγνωση είναι συχνά συναισθήματα σε τέτοιες στάσεις.
Καθώς μέσα μας είμαστε πάντα παιδιά, έχουμε πάντα ανάγκη τους γονείς που θα το φροντίσουν. Και αυτό δεν έχει ηλικία. Η αναβιώση των πικρών συναισθημάτων όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν γονιό άκαμπτο/επιθετικό/παθητικό/επικριτικό/εξαρτητικό που και εκείνος με την σειρά του ακόμη δεν έχει φροντίσει τα παιδικά του κενά. Εκεί συνήθως είναι που το γονεϊκό παιδί ενεργοποείται. Αλλά είναι πιο ωφέλιμο να γίνουμε γονείς του εαυτού μας παρά των γονιών μας. Και έτσι θα μπορούμε να γίνουμε γονείς/φροντιστές/υποστήριξη και όσων πλασμάτων αγαπάμε.
Είμαι ο γονιός μου…
