Η χαμογελαστή κατάθλιψη του σήμερα

Ανησυχίες και φόβοι, στρες και προβλήματα, μελαγχολία και νεύρα και η κατάθλιψη με το άγχος οι πιο συχνές παθήσεις. Τι πάει τόσο στραβά; Ήταν πάντα έτσι ή τώρα έγινε; Μήπως κάνουμε κάτι εντελώς λάθος; Η υπερβολική έκθεση στα social media, η εξιδανίκευση των άλλων και η ματαιότητα στην δική μας ζωή, η ευκολία που έχουν οι επιφανειακές σχέσεις αλλά  και οι ανάγκες που δεν μας καλύπτουν και μας κάνουν να νιώθουμε ανεπαρκείς και λάθος.

Στην δουλειά μου, ενώ συναντώ τόσους διαφορετικούς ανθρώπους με προβλήματα που δεν είναι απαραίτητα ίδια, καταλήγουν στο τέλος σε ίδια συμπεράσματα:

• Δυσκολεύομαι τόσο να πλησιάσω ουσιαστικά τους άλλους, είμαι εξωγήινος;
• Μήπως γίνομαι εγωιστής;
• Πάει κάτι στραβά με εμένα και όλοι οι υπόλοιποι έχουν μία κανονική ζωή;
• Είναι τόσο τρομακτικό το να ειμαι μόνος.
• Και αν δεν αποκτήσω παιδιά; 
• Δουλειά-σπίτι-λογαριασμοί και 5 μέρες διακοπές, αυτό είναι η ενήλικη ζωή;

Σε συνέχεια αυτής της σκέψης μου, δημιούργησα μία συνομιλία στο instagram για να καταλήξω πως και εκτός θεραπείας, τα άτομα που έχουν διάθεση να μοιραστούν προβληματισμούς και σκέψεις γύρω από τον εαυτό τους, καταλήγουν με κάποιον τρόπο στο ίδιο συμπέρασμα, στο ίδιο αδιέξοδο.

Ο φόβος της αποτυχίας και η ματαιότητα, το αίσθημα της ενοχής και η τελειομανία, η έλλειψη κινήτρου και διάθεσης να προσπαθήσω ή/και να αλλάξω και όλα αυτά κάτω από ένα πέπλο βαρεμάρας-μελαγχολίας-θυμού-απογοήτευσης-απόσυρσης, θυμίζουν πολύ την κατάθλιψη. Αυτή η νέα κατάθλιψη έρχεται μαζί με άγχοςκαι στρες, με συμπτώματα στο σώμα μας αλλά καλύπτεται με διακοπές και ρούχα που θα δείξουμε στους άλλους για να τους ξεγελάσουμε, με χαμόγελα και μοντέρνα ρούχα για να μην τους περάσει καν από το μυαλό πως “δεν νιώθω πραγματικά καλά με όσα έχω κάνει γιατί δεν ξέρω τι από αυτά το κάνω για μένα και τι για τους άλλους, έχω μπερδευτεί, έχω κουραστεί, δεν αντέχω άλλο.”.

Τι μας οδηγεί εδώ;

Οι γονείς, η οικογένεια, η γειτονιά, το σχολείο, οι φίλοι, οι ερωτικοί σύντροφοι, οι συνεργάτες, η δουλειά – με την σειρά που είναι πιο σημαντικά αυτά τα πρόσωπα/καταστάσεις για την βιολογική και συναισθηματική μας ανάπτυξη – μας μαθαίνουμε τι είναι χρήσιμο και τι  θα ήταν  ένας καλός στόχος για το  μέλλον μας, μας  δίνουν τις γνώσεις και όσα μέσα διαθέτουν για να προχωρήσουμε, να εξελιχθούμε.  Αυτό πρώτοι και κύριοι το κάνουν οι γονείς μας. Εκείνοι που, χωρίς να το καταλαβαίνουν τις περισσότερες φορές, μέσα από τις εκφράσεις του και την στάση τους, μας δείχνουν και τι δέχονται σε εμάς, τι δεν τους αρέσει, τι θέλουν να αλλάξουμε άμεσα, με έναν τρόπο δηλαδή μας εκπαιδεύουν για μία αγάπη υπό όρους. Έτσι, μεγαλώνουμε μαθαίνοντας πως συγκεκριμένα κομμάτια μας είναι άξια αγάπης και προσοχής στην  αυθεντικότητά τους και άλλα θα πρέπει να αλλάξουν ή να κρυφτούν. “Είναι πολύ όμορφη η κόρη μου, αυτό το κενό να μην είχε στα δόντια όμως…”, “Πετυχαίνει και στο σχολείο και στα αθλήματα, είμαι πολύ περήφανος, αλλά δεν έχει πολλούς φίλους, είναι δύσκολος άνθρωπος.”, “Θα γίνεις ένα τίποτα αν συνεχίσεις να ενδιαφέρεσαι και βοηθάς τόσο τους άλλους, μόνο οι σκληροί πάνε μπροστά.”, “Προτιμά να διαβάζει από το να βγαίνει, δεν είναι φυσιολογικό, θα τον ζορίσω να βγει και σήμερα.” Παραδείγματα που μας δείχνουν πως είναι συγκεκριμένες ποιότητες και συμπεριφορές που θα απωβούν μοιραία καταστγροφικές στο μέλλον αυτών των παιδιών. Αντί να βοηθηθούν τα δύσκολα κομμάτια ή να δείξουμε ενδιαφέρον και φροντίδα στα δυνατά σημεία των παιδιών, πιο εύκολα τα καταδικάζουμε και ζητάμε με έναν χειριστικό τρόπο την αλλαγή, την απαλλαγή από αυτά. 

Μετουσιώνονται σε πρέπει και περιορισμούς ή σε επαναστάσεις και αντιδράσεις που γίνονται το κάλυμμα των πραγματικών μας αναγκών και ποιοτήτων όσο μεγαλώνουμε. Για παράδειγμα, αν η μητέρα σου σε έμαθε πως το κενό στα δόντια σου “καλό θα ήταν να μην το βλέπουν οι άλλοι”, θα  μεγαλώσεις με καταπιεσμένο χαμόγελο, έξοδα σε γιατρούς, δυσκολία να εκφραστείς μέσα από τον λόγο αφού θα θες να μιλάς όσο λιγότερο και πιο συγκεκριμένα γίνεται ή θα αντιδράς κάνοντας ότι περνά από το χέρι σου για να βλέπουν όλοι το κενό στα δόντια σου, συχνά για προκαλέσεις τα σχόλιά τους – κυρίως τα αρνητικά.

Και τώρα..;

Πως να μάθεις να ξεπερνάς τον φόβο της αλλαγής και της αποτυχίας όταν έχεις μεγαλώσει και αναπτυχθεί μέσα από/σε αυτόν; Είναι αυτή η δύναμη που μας ασκεί η αδυναμία μας:  όσο κι αν στέκεται εμπόδιο σε όσα θέλουμε, είναι δική μας, έχει οικείο σχήμα και δεν μπορούμενα την αποχωριστούμε.