Δεν έχει να κάνει με εσένα, έχει να κάνει με εμένα
Αρχικά, σκέψου την τελευταία φορά που ένα αγαπημένο σου άτομο, σου ζήτησε κάτι που εσύ δεν έκανες. Είχε να κάνει με εκείνο ή μήπως
-δεν είχες ενέργεια;
-είχες άλλες προτεραιότητες;
-σε έφερε σε επαφή με ένα θέμα δύσκολο για εσένα την στιγμή εκείνη;
Η απόκριση των άλλων στις συναισθηματικές μας ανάγκες, είναι μία μοναδική δική τους διαδικασία που έχει να κάνει με αυτά που εκείνοι έχουν ανάγκη, αυτά που εκείνοι μπορούν, αυτά που εκείνοι καταλαβαίνουν. Όσο κι αν τα επικοινωνείς καλά και καθαρά και ολόκληρα, είναι πολύ πιθανό το μήνυμα να μην γίνεται αντιληπτό, χωρίς αυτό να έχει να κάνει με εσένα πραγματικά.
Παίρνουμε τα πράγματα πολύ προσωπικά, γιατί έτσι μάθαμε πως γίνεται. Η στάση και η συμπεριφορά του άλλου, μπορεί πανεύκολα να γίνει κριτήριο για την ύπαρξη μας, γιατί ως παιδιά μάθαμε πως οι ανάγκες μας σχετίζονται και πρέπει να συνδυάζονται με την ανάγκη των γονιών μας αλλιώς ήμασταν παιδιά αχάριστα/κακομαθημένα/δύσκολα/ανυπόφορα/απαιτητικά.
Εκεί ο χώρος διαφοροποίησης του τι χρειάζομαι και τι υπάρχει στο περιβάλλον…δεν αναπτύχθηκε με υγεία, όρια, σεβασμό. Και μας άφησε να γίνουμε μεγάλοι που τα παίρνουμε όλα προσωπικά ή ανησυχούμε διαρκώς πως οι θέσεις μας θα θεωρηθούν προσωπικές επιθέσεις -κρυμμένες ή φανερές- προς τους άλλους. Δυσκολευόμαστε έτσι τόσο να επικοινωνήσουμε τις δικές μας ανάγκες όσο και να ακούσουμε τις ανάγκες των άλλων, χωρίς να τα κάνουμε αυτά ένα ομοιογενές μείγμα, χωρίς την μοναδική αντίληψη και ύπαρξη του καθένα μας.
Όμως, τώρα μπορούμε να βρούμε νέους τρόπους να συνυπάρχουμε καθώς μαθαίνουμε, πειραματιζόμαστε, προσπαθούμε, ζοριζόμαστε, εξελισσόμαστε.
